Zaterdag 3 oktober was het dan zover. De Hartstocht vond plaats in een aangepaste versie in verband met de coronamaatregelen. In plaats van een 11-strandenloop startte de route nu vanuit je voordeur. Deze keer zou ik 60 kilometer lopen voor het goede doel, de Hartstichting. Een doel dat dicht bij mijn hart ligt, aangezien er zich in mijn directe omgeving behoorlijk wat hartpatiënten bevinden waaronder m’n moeder, m’n opa en oma en m’n neef.
Deze keer was het anders. Deze keer zou ik getraind zijn, iets wat ik bij mijn 100.000-stappen challenge niet was. Deze keer zou ik het met gemakt uit kunnen lopen, zei mijn brein. Tsja soms ben ik wel eens overmoedig en dat bleek wel weer.
ready set, go!
05.30 uur uit bed, iets wat voor mij een eitje is, aangezien ik bijna altijd al om 05.00 uur uit mijn bed spring om naar de gym te gaan. 06.00 uur wilde ik starten, zodat ik rond een uurtje of 19.00 uur weer terug zou zijn en nog lekker kon genieten van de avond.
Stretchen, foamrollen en een dubbel check van mijn tas en ik was er klaar voor! Dacht ik.
Even de route inladen via eRoutes, een superhandige app die je route, met jouw gewenste afstand, vanaf je huidige locatie voor je uitstippelt. Ik kreeg 3 keuzes, dus ik kon zelf kiezen welke kant ik op zou lopen en welke dorpen ik zou bezoeken om Hoogeveen heen.
De route welke ik koos ging door Pesse, Fluitenberg, Noordscheschut, Hollandscheveld, langs Elim en uiteraard door Hoogeveen.
Na een paar honderd meter vloog er een flashback door mijn hoofd. Mijn vrouwtje had de avond ervoor heerlijke verse kipbroodjes gemaakt en nog gezegd “Owee als je die vergeet!!!” en ja je weet welke blik ze daarbij opzette. Rap naar huis dus om snel even de broodjes op te pikken, snel ook maar even een paar extra sokken mee, die nog op de trap lag.
Robert en dubbel checken heeft dus geen nut .
Lekker hoog tempo
Daar ging ie weer. Pas er in, Fitbit aan en go! Okee, voor het avondeten thuis, dat ging er door m’n hoofd. Die gedachte bepaalde ook het tempo.
De eerste gedeelte van de route was hetzelfde als mijn 100.000 stappen route. Bekend terrein en loopt lekker makkelijk weg. Tempo? 7,8 kilometer per uur! Als ik zo doorliep dan was ik zelfs ruim voor het avondeten thuis.
De kilometers vlogen voorbij en liepen lekker makkelijk weg. Ondertussen liep ik alweer in Noordscheschut, was ik al te horen geweest op Hartstochtradio, en was ik zelfs al even verkeerd gelopen, omdat ik aan het bellen was met mijn teammaatjes van Team Robert by Fitbit.
Op dat moment besloot ik dat ik in Hollandscheveld maar eens pauze moest gaan nemen. Ik zat dan namelijk al rond de 30 kilometer! Op de helft! En dan denk je nu “Huh?! dan pas?” en ik geef je geen ongelijk, want dat denk ik nu namelijk ook. Foutje, bedankt!
Even zitten en weer door
Bij Café Mol in Hollandscheveld stond al een heerlijk picknickbankje voor me klaar en stonden m’n tante, m’n nichtje en m’n neefje klaar om mij te vergezellen in de pauze.
Even wat drinken een energiereepje er in en we gaan weer door.
Vanaf dit moment vergezelde mijn neefje Ryan mij, wat een welkome afleiding was. Ik voelde namelijk mijn voeten al na de pauze. Desalniettemin pikte ik het tempo weer op, wat ik voor de pauze ook al liep.
Veel support
Mijn gehele tocht hield ik bij via Instagram en Facebook Stories. Ik kreeg enorm veel support en had contact met andere deelnemers van de Hartstocht. Dat gaf mee veel energie en de drang uiteraard om het vol te houden.
Mijn voeten begonnen steeds meer pijn te doen en mijn spieren steeds meer tegen te werken. Maar hey, dat is niet zo gek, want ondertussen liepen we al 37 kilometer. Ondertussen hadden we alweer een kleine break gehad, want m’n vader, z’n vriendin én m’n oma kwamen me supporten en koffie brengen. Na deze break sloot m’n vader ook aan om verder mee te wandelen.
Vanaf Café Mol moest ik rond Schoonhoven, langs Elim om vervolgens weer door Hollandscheveld te lopen, langs het huis van mijn oom en tante. Weer een perfect moment voor een pauze. Daar zaten ze al voor ons klaar met een lekker gebakken visje. Nooit vervelend.
Het laatste deel
Na deze pauze vervolgde ik mijn weg, met m’n vader aan m’n zij. Op de fiets vanaf toen, want het wandelen ging hem toch iets te snel. Ondertussen was het tempo al een beetje afgezakt, maar stapte ik nog steeds flink door.
Aangekomen bij de laatste 12 kilometer was de fysieke pijn behoorlijk. Boven de heupen was alles nog zo fit als een hoentje, maar daaronder was de pijn al bijna niet meer te harden. En toen begon het ook nog eens te regenen.
Gelukkig kan ik mentaal mezelf wel oppeppen en er voor zorgen dat ik wel doorga. Ik geef niet makkelijk op en kan behoorlijk wat pijn verdragen met dit soort dingen. Daar heb ik hier natuurlijk gigantisch veel aan, want ik wil die route uitlopen, ik wil finishen en ga ook finishen!
De laatste kilometers voelden loodzwaar, er ging van alles door m’n hoofd. Waarom benik zo hard gaan lopen? Waarom heb ik niet meer pauze genomen? Waarom heb ik niet gewoon voor 20 km of 40 km gekozen? Gedachtes waar ik dus helemaal niets aan had op dat moment, maar me wel even van mijn pijn afhielden. Net als de gesprekken met mijn vader.
finish!
Uiteindelijk liep ik voor de laatste keer Hoogeveen in, nog 2 kilometer die ik moest afleggen. Met pijn die je in m’n ogen zag op mijn Stories. Bijna thuis, want dat was ook weer de finish, moest ik ook nog een stukje omlopen, want anders zou ik de route niet uitgelopen hebben.
De route was net geen 60 kilometer, maar 59,81. Waar ik dacht dat deze tocht makkelijker zou zijn, was hij juist zwaarder. Niet alleen mentaal, maar ook fysiek. M’n benen konden niet meer, m’n voeten waren af. Maaarrrrrr……
Ik heb het gehaald!!!
Thuis wachtte een lekker voeten massagebadje op mij en was het eten al besteld. Ik was klaar, ik had het weer gered. We hebben zelfs 1320,- opgehaald voor het goede doel! Zwaar, pijnlijk, maar voldaan.
Ik was om 18.30 uur thuis, dat is mooi, want dat is nog prima voor 19.00 uur. Uiteindelijk heb ik gemiddeld een tempo van rond de 7,4 km per uur gelopen. Daar ben ik stiekem best wel trots op.
Die avond kwam nog wat teamleden langs en hebben we op gepaste afstand nog een drankje gedaan en verhalen gewisseld over onze tochten. Een mooie afsluiting van de dag.
The day after
De 2 dagen na de 100.000 stappen-challenge kwam ik niet door het huis zonder mij overal aan te steunen. Lopen zat er niet meer in, ik was tijdelijk kreupel. Pijn in mijn benen, pijn in mijn voeten, ik heb niets meer gedaan dan bankhangen.
Uitgerust werd ik wakker, wat een goed teken is. Dat betekent dat ik een goede nachtrust heb gehad, zowel mentaal en fysiek een goed teken voor herstel. En dat bleek ook!
Een beetje stijfjes, voornamelijk in de linkerkuit, en lichte spierpijn in de benen. Maar!!!! Ik kon gewoon lopen! De trainingen hebben nut gehad. Ik kon normaal de trap af en hoefde me nergens aan te steunen. Heerlijk! Wat training al niet kan doen.
Alhoewel ik normaal kon lopen heb ik trouwens alsnog de hele dag op de bank gehangen haha.
Op maandagavond geef ik altijd Bootcamp en doe daar zelf ook intensief aan mee aangezien ik voor de ‘klas’ sta op dat moment. Maar ook daar kon ik gewoon voluit meedoen en had ik nergens last van.
De Hartstocht was een succes en een mooie uitdaging.
Ik probeer mijn leven zo gezond mogelijk te leven, zowel mentaal als fysiek. Dat lukt uiteraard niet altijd, maar ik zal nooit stoppen met het zoeken naar de manier die het beste bij mij past. In mijn blogs deel ik mijn ervaringen, tips & tricks en andere toffe dingen die ik tegenkom.